امام زمان(عج) کیست؟ چگونه نسبت به او معرفت پیدا کنیم؟

مام زمان(عج) کیست؟ چگونه نسبت به او معرفت پیدا کنیم؟

مهدى موعود امام عصرعلیه السلام فرزند امام حسن عسکرى‏ علیه السلام در روز پانزدهم شعبان سال 255 ه . ق (سپیده دم روز جمعه)، در شهر سامرا دیده به جهان گشود. مادر او، بانویى به نام ریحانه است که به او نرگس، سوسن و صیقل گفته مى‏شود.
نام او، «محمد» است که خود پیامبرصلى الله علیه وآله این نام را بر او نهاده و فرموده است : «اسم او اسم من است و کنیه او کنیه من» ؛ بر این اساس کنیه او، ابوالقاسم است. وى به ابوصالح نیز معروف است. آن حضرت، داراى القاب فراوانى است ؛ از جمله : مهدى، منصور، قائم، حجت (حجت اللَّه)، صاحب الامر، بقیةاللَّه، صاحب الزمان و... . حضرت ولى‏عصر(عج) تا سال 260 ه . ق تحت تربیت و سرپرستى پدر بزرگوارش مى‏زیست و در همان زمان از مردم پنهان نگه داشته مى‏شد و جز خواصّى از شیعیان، کسى با آن حضرت ملاقات نداشت. او از سال 260 ه . ق (مصادف با شهادت پدر گرامى‏اش امام عسکرى علیه السلام) عهده‏دار منصب والاى امامت گردید.
درباره ویژگى‏ها و خصوصیات مهدى موعود، مطالب فراوانى در روایات آمده است ؛ از جمله اینکه او از امت پیامبر، آل محمد، فرزندان ابوطالب، بنى‏هاشم، نسل پیامبرصلى الله علیه وآله، عترت نبى، ذوى القربى و اهل بیت رسول خدا و از ذریه و فرزندان پیامبر است. همچنین او از فرزندان على بن ابى طالب، فاطمه زهرا، امام حسین و امام حسن عسکرى‏علیهم السلام است. مهدى(عج) شبیه پیامبرصلى الله علیه وآله، یکى از سروران اهل بهشت، خلیفةاللَّه و پیشواى شایسته امت است.
درباره شمایل و اوصاف ظاهرى و جمالى او نیز آمده است : حضرت مهدى(عج)، داراى چهره‏اى جوان و گندم‏گون، چشمان سیاه و درشت، بینى‏اش کشیده و زیبا، ابروهاى هلالى و کشیده، شانه‏اى پهن، دندان‏هاى برّاق و گشاده، دستان و انگشتانى درشت، پیشانى بلند و تابنده، گونه‏هاى کم گوشت و اندکى متمایل به زردى (روشنى)، عضلات محکم، اندام زیبا و متناسب است. او بسیار خوش منظر بوده و بر گونه راستش خالى مشکین و در میان شانه‏اش اثرى چون، اثر نبوّت هست.
از ویژگى‏ها و صفات اخلاقى «مهدى موعود» این است که او اهل عبادت و شب زنده‏دارى، قناعت، زهد و ساده زیستى، قیام و جهاد، عدالت و احسان، خشوع و خضوع، صبر و بردبارى، علم و دانایى، ظلم ستیزى و حق باورى است. یکى از خصوصیات مهم او در روایات، عدالت گسترى و دادگرى و برکندن ریشه ستم و بیداد از جهان است ؛ به حدى که همگان از عدل و مساوات گرى او بهره‏مند خواهند شد. یکى از نمودهاى مهم زندگى امام مهدى(عج)، پنهان زیستى او و دارابودن دو غیبت (صغرى و کبرى) است. پس از شهادت پدر بزرگوار آن حضرت، کسى - به جز نایبان چهارگانه (عثمان بن سعید عمرى، محمد بن عثمان، حسین بن روح نوبختى و على بن محمد سمرى) - با او ملاقات نمى‏کرد ؛ مگر در موارد استثنایى. در واقع پس از شهادت پدرش، غیبت صغراى او شروع شد و هفتاد سال ادامه یافت (260 ه . ق تا 329 ه . ق). از سال 329 ه . ق غیبت کبراى حضرت مهدى شروع گردید و تا وقتى که خداوند بخواهد و او ظهور کند، ادامه خواهد یافت.
ظهور و قیام او از کنار خانه خدا و شهر مکه آغاز مى‏گردد و به هدایت و راهنمایى انسان‏ها مى‏پردازد او پس از اتمام حجت با تمامى سرکشان و ستمگران، به مبارزه با آنها مى‏پردازد. حضرت مهدى(عج) ابتدا به تشکیل حکومت جهانى و نصب حاکمان مى‏پردازد. آن گاه شروع به اصلاح جامعه مى‏کند و در این زمینه به رشد و بالندگى فکرى و اخلاقى انسان‏ها همّت مى‏گمارد و زمینه‏هاى تعالى و شکوفایى معنوى و مادى جوامع را فراهم مى‏سازد. عمران و آبادانى سراسر زمین را فرا مى‏گیرد و طبیعت خرّم و پر ثمر مى‏شود. ترازوى قسط و عدالت، در جامعه گسترده شده و مساوات و برابرى حاکمیت مى‏یابد. رفاه و امنیت و آرامش مردم تأمین و نیازهاى مختلف آنان برطرف مى‏شود. آیین یکتاپرستى رایج و دین اسلام در کل جهان گسترش مى‏یابد. معنویت، عقلانیت و عدالت فراگیر مى‏شود و از نورانیت و زیبایى ویژه‏اى برخوردار مى‏گردد.
در اینجا به چند روایت درباره امام مهدى(عج) اشاره مى‏شود :
1. پیامبرصلى الله علیه وآله فرمود : «یخرج فى آخرالزمان رجلُ من ولدى، اسمه کاسمى و کنیته ککنیتى، یملأ الارض عدلاً کما مُلِئت جوراً ؛ فذلک المهدى»(1) ؛ «در آخرالزمان مردى از فرزندان من خروج مى‏کند ؛ نام او، همانند نام من و کنیه او، همانند کنیه من است. او زمین را پر از عدل و داد مى‏کند ؛ همان گونه که پر از ستم شده باشد و او همان «مهد» است.
2. پیامبرصلى الله علیه وآله فرمود : «المهدى من وُلدى، اسمه اسمى و کنیته کنیتى، اشبه الناس بى خلقاً و خُلقاً»(2) ؛ «مهدى از فرزندان من است ؛ نام او نام من و کنیه‏اش کنیه من، از نظر سیرت و صورت شبیه‏ترین مردمان به من است».
3. پیامبرصلى الله علیه وآله مى‏فرماید : «انّ علیّاً وصیّى و من ولده القائم المنتظر المهدى الّذى یملأ الارض قسطاً و عدلاً...»(3) ؛ «على‏علیه السلام وصى من است و از فرزندان او است قائم منتظر مهدى [موعود] که زمین را پر از عدل و داد مى‏کند».

شناخت امام زمان

شناخت، زمینه ساز اعتقاد و ایمان و در نتیجه عمل و تعهّد است. چه زیبا فرموده است امیر بیان حضرت على«ع» که : «انّ قیمة کلّ امرى‏ء و قدرهُ معرفتُه»بحارالانوار، ج 2، ص 184. «ارزش و منزلت هر کسى (به اندازه‏) معرفت او است».
در قرآن و احادیث، شناخت امام و اعتقاد به او، از اهمیتى ویژه برخوردار بوده و امرى واجب براى هر شخص مؤمن و متدین دانسته شده است و شناخت امام، پیوندى ناگسستنى با معرفت خدا و پیامبر دارد و زمینه‏ساز بینش عمیق در دین و منش درست و پسندیده در زندگى است. «امام»، پیشوا، راهنما و راهبر انسان‏ها به سوى تکامل و تعالى و حجّت و خلیفه خدا بر روى زمین است. «امام»، انسان کامل، برگزیده خالق، معصوم و پاک‏سرشت و واسطه فیض الهى است و مقامى بس والا در میان آفریده‏هاى خداوند دارد. «امام» طریق وصول به «حقیقت» و مبیّن و مفسّر «شریعت» است و... همان گونه که اطاعت و تبعیت از امام و دوستى او، بایسته و واجب است، شناخت شخصیت و ویژگى‏هاى او نیز ضرورى است. در روایات و نصوص معتبر دینى نیز، سفارش خاصى به شناخت «امام» شده است.
در یکى از روایات مشهور شیعه و سنّى از پیامبر اکرم«ص» آمده است : «مَن مات ولم یعرف امام زمانِه، ماتَ میتة جاهلیّة»الغدیر، ج 10، ص 360 ؛ میزان الحکمة، ج 1، ص 171، ح 840 ؛ بحارالانوار، ج 72، ص 135.
؛ «هر کسى بمیرد در حالى که امام زمان خود را نشناخته باشد، به مرگ جاهلى مرده است».
امام صادق«ع» این جاهلیت را چنین معرفى مى‏کند : «جاهلیة کفر و نفاق و ضلال»کافى، ج 1، ص 377، ح 3.
با توجه به این روایات، اهمیت شناخت امام زمان(عج) را مى‏توان در موارد زیر خلاصه کرد :

یک. شرط اسلام واقعى‏:
بر اساس روایات مختلف ،از جمله حدیث «من مات و لم یعرف امام زمانه، مات میتة جاهلیة»، معرفت امام عصر، شرط اسلام است و اگر کسى بدون شناخت امام از دنیا برود، گویا از اسلام واقعى و اصیل بى‏بهره بوده است. پس شناخت امام زمان، آن‏گاه مى‏تواند انسان را از مرگ جاهلى دور کند که بتواند به دستورات او پاینده بوده و از ارشادات و هدایت‏هاى او بهره‏مند شود.
دو. رسیدن به هدایت واقعى‏:
شناخت امام عصر«ع»، چراغ هدایت و رمز دین‏دارى است و نتیجه آن، دستیابى به صراط مستقیم، خداشناسى، حق‏شناسى و راه کمال و سعادت است. یکى از دعاهاى مهم در عصر غیبت، این دعا است که مى‏گوییم : «اللّهم عرّفنى نفسک فانّک ان لَم تُعَرّفنى نَفسَک لَم اَعرِف رَسولَکَ، اللّهُم عرِّفنى رَسولک فانّک اِن لم تُعرِّفنى رسولک لم اَعرف حجّتکَ ؛ اللّهُم عَرِّفنى حجّتِک فانّک اِن لم تُعرِّفنى حُجّتک ضللتُ عن دینى»کمال الدین، ج‏2، ص 343.
؛ «خداوندا! خود را به من بشناسان که اگر خودت را به من نشناسانى، پیامبرت را نخواهم شناخت. خداوندا! رسولت را به من بشناسان که اگر رسول خود را، به من نشناسانى، حجّتت را نخواهم شناخت. خداوندا! حجّت خودت را به من بشناسان که اگر حجّتت را به من نشناسانى، از دین خود گمراه خواهم شد».

سه. رسیدن به ثواب یارى او:
بر اساس بعضى از روایات، شناخت امام زمان(عج) و باور قلبى به او، باعث نزدیکى هر چه بیشتر انسان به او مى‏شود. اگر با این معرفت از دنیا برود، از پاداش‏هاى بیشمارى برخوردار خواهد شد که یکى از آنها درک ثواب یارى امام عصر«ع» در زمان ظهور است ؛ یعنى، چنین شخصى، همچون کسى است که در لشکر آن حضرت بوده و یا زیر پرچم او نشسته است کافى، ج 1، ص 37.
از آن‏جا که امام الگوى عملى براى انسان‏ها است، شناخت نیز باید به ابعاد فکرى، عملى و روحى امام نیز ناظر باشد. اما این شناخت از سه راه - که مکمل یکدیگر مى‏باشند - حاصل مى‏شود:
یکم. مطالعه تاریخ زندگانى آنان؛ مطالعه سرگذشت و سیره آنان؛ خصوصاً در باب فضایل، مناقب و خصوصیات آنان - از قبیل: شجاعت، مردانگى، ایثار، تواضع، صبر، فرزانگى و... - انسان را متوجه مقام والاى آن بزرگواران مى‏کند و جذبه و کشش خاصى نسبت به آن فرزانگان در روح انسان، حاکم مى‏شود.
دوم. مطالعه و تفکّر در سخنان ایشان؛ اسلام تفکر را موجب بصیرت ( الحیاة، ج 1، ص 8، ح‏3)، دعوت کننده به عمل نیک ( همان، ح 9)، پدید آورنده نور ( همان، ص 49، ح 18)، نشانه حیات و زنده بودن قلب بصیر مى‏داند( همان، ص 48، ح 5). مطالعه و تفکّر در آثار فکرى امامان، هر چند کار مشکلى به نظر مى‏رسد؛ ولى بسیار سودمند است. این امر علاوه بر آن که باعث شناخت شخصیت آن بزرگواران و ایجاد محبت آنان در دل مى‏شود؛ سرمایه بزرگى براى روح بشر به شمار مى‏رود. همان طور که فراگیرى فصول یک کتاب، باید با تحقیق و دقت کامل و رجوع به استاد و... قرین باشد؛ مطالعه و اندیشه و تفکر در آثار ائمه(ع) نیز، باید با استفاده از استادان فن و مراجعه به کتاب‏هایى که در شرح سخنان آنان به رشته تحریر درآمده، همراه باشد.
سوم. شناخت خدا: اگر ما خداوند و صفات و اسماى او را به طور حقیقى بشناسیم، مى‏توانیم انسان‏هاى کامل راستین (امامان) را نیز بشناسیم؛ زیرا آنان آینه تمام‏نماى صفات جمال و جلال حضرت حق‏اند و در تسمیه به اسماى الهى، از تمامى موجودات عالم امکان برترند. بر این اساس، با شناخت خدا و صفات او، مى‏توانیم به اوصاف و ویژگى‏هاى امامان نیز واقف گردیم. شاید دعایى که سفارش شده در زمان غیبت بعد از نماز زیاد خوانده شود، ناظر به همین حقیقت باشد: «اللهم عرفنى نفسک فانک ان لم تعرفنى نفسک لم اعرف رسولک اللهم عرفنى رسولک فانک ان لم تعرفنى رسولک لم اعرف حجتک اللهم عرفنى حجتک فانک ان لم تعرفنى حجتک ضللت عن دینى؛ خداوندا! خود را به من بشناسان که اگر خود را به من نشناسانى پیغمبر را نمى‏شناسم؛ خدایا! پیغمبرت را به من بشناسان که اگر به پیامبر معرفت پیدا نکنم، نمى‏توانم امامم را بشناسم؛ خدایا! حجت و امامت را به من بشناسان که اگر امام را نشناسم، در دین خود گمراهم» ) مفاتیح‏الجنان، دعا در غیبت امام زمان(عج)).

ویژگی های امام زمان
بر اساس منابع معتبر روایى و تاریخ، امام مهدى(عج) خصوصیات و خصالى برجسته و والایى دارد که در بعضى از آنها منحصر به فرد بى‏همتا است و یا جامع همه ویژگى‏ها و خصایص است که دیگر اولیا و انبیا دارنده بعضى از آنها بودند.

یک. دانشمندترین و حکیم‏ترین مردم‏:
رسول خدا«ص» فرموده است : «انّ الله اختار من الایّام الجمعه و من اللیالى القدر و من الشهور رمضان و اختارنى نبیّاً و اختار علیّاً لى وصیّاً و ولیّاً و اختار من علىِّ الحسن و الحسین«ع» حجّة الله على العالمین تاسعهم اَعلمهم و احکمهم» بحار الانوار، ج 46، ص 372، ج 14 ؛ کمال الدین، ص 281، ج 32. ؛ «خداوند متعال از روزها، روز جمعه و از شب‏ها، شب قدر و از ماه‏ها، ماه رمضان را برگزید. مرا نیز پیامبر برگزید و على را براى من جانشین و ولىّ انتخاب کرد. از على نیز حسن و حسین را حجت براى جهانیان برگزید که نهمین فرزند حسین (قائم)، دانشمندترین و حکیم‏ترین آنان است».

دو. مورد عنایت مخصوص الهى‏:
امام باقر«ع» فرمود : «القائمُ منّا منصورٌ بالرعب مؤیّد بالنصر تطوى له الارض...» بحار الانوار، ج‏52، ص 191 ؛ منتخب الاثر، ص 360؛ «قائم ما با «رعب» یارى شده و به نصرت الهى تأیید مى‏شود. زمین براى او رام مى‏گردد و...».
امام باقر«ع» نیز فرموده است : «هرگاه قائم آل محمد«ص» ظهور کند، خداوند او را با فرشتگان نشان دار (بالملائکة المسوّمین) و مقرّب یارى مى‏کند، جبرئیل، پیشاپیش او و میکائیل از طرف راست و اسرافیل از طرف چپ او حرکت مى‏کنند. بهت و رعب و وحشت به فاصله یک ماه راه - از جلو، عقب، چپ و راست او - حرکت مى‏کند (یعنى شعاع هیبت آن حضرت، تا مساحت یک ماه راه را زیر پوشش مى‏گیرد) و فرشتگان مقرّب خدا، خدمت گزاران او هستند. همراه او، شمشیرى بر کشیده و برهنه است. خداوند متعال، روم، دیلم، هند، کابل و خزَر را براى او فتح مى‏کند» ؛ الغیبة النعمانى، ص 234، ج 22 ؛ بشارة الاسلام، ص 118.

سه. عصاره و شبیه پیامبران‏:
امام زین العابدین«ع» فرموده است : «فى القائم منّا سنن من الانبیاء : سُنةٌ من اَبینا آدم«ع» و سُنةٌ من نوح سُنةٌ من ابراهیم و سُنّةٌ من موسى و سُنّةٌ من عیسى و سنّة من ایّوب و سُنّة من محمد«ص» ؛ فَأمّا من آدم، و نوح فَطولُ العُمر و اَمّا من ابراهیم، فخفاءُ الولادة و اعتزالُ النّاس و امّا من موسى فالخَوفُ و الغیبة و امّا من عیسى فاختَلافِ النّاسِ فیه و امّا من ایّوب فالفرجُ بعد البَلوى و امّا مِن محمّد فالخُروجُ بالسّیف»کمال الدین، ج 1، ص 221، باب 31، ح 30 ؛ «در قائم ما سنّت‏هایى از پیامبران وجود دارد : سنّتى از پدرمان آدم«ع»، سنّتى از نوح، سنتى از ابراهیم، سنتى از موسى، سنّتى از عیسى، سنتى از ایوب و سنتى از حضرت محمد«ص». اما از آدم و نوح، «طول عمر» و اما از ابراهیم، «پنهانى ولادت و کناره‏گیرى از مردم» و اما از موسى «خوف و غیبت» و اما از عیسى «اختلاف مردم درباره او» و اما از ایوب «فرج پس از گرفتارى» و اما از محمد«ص» «خروج با شمشیر» و...».

چهار. داراى عمرى طولانى‏:
امام سجاد«ع» درباره آن حضرت فرموده است : «فى القائم سنّةٌ من نوح و هو طول العُمر» کمال الدین و تمام النعمة، ج 1، ص 322، ح 4. ؛ «در قائم سنتى از نوح است و آن طول عمر (او) است».

پنج. مورد احترام و محبوب امامان و اولیا:
مهدى موعود، برگزیده ممتاز الهى و محبوب دل صالحان، اوصیا و انبیا - به خصوص امامان پیش از خود - و مورد احترام و توجه خاص آنان بوده است.
حضرت صادق«ع» مى‏فرماید : «لو ادرکتُه لخدمتُه ایام حیاتى»الغیبة النعمانى، ص 245، ج 26. ؛ «اگر دوران او را درک مى‏کردم، همه زندگى‏ام را در خدمت به او مى‏گذراندم».
پیشواى هشتم وقتى نام عزیز او (قائم) را شنید، برخاست و بر روى پاى مبارکش ایستاد و سر نازنین را به سوى زمین خم کرد. پس کف دست راست خود را بر سر نهاد و فرمود : «اللهم عجّل فرجه و سهّل مخرجه» منتهى الآمال، ج 2، ص 333 ؛ بحار الانوار، ج 51، ص 30 ؛ «خداوندا بر فرجش شتاب کن و راه ظهور و قیامش را آسان گردان».
محدّث جزایرى نیز نقل کرده است که روزى در مجلس حضرت صادق«ع» اسم مبارک آن جناب برده شد، پس حضرت براى تعظیم و احترام او برخاست نجم الثاقب، ص 444.

شش. مقتداى عیسى«ع»:
یکى از ویژگى‏هاى برجسته امام مهدى(عج) تبعیت و همراهى برخى از اولیا و برگزیدگان الهى - از جمله حضرت عیسى و خضر«ع» - با او است. بعد از قیام جهانى آن حضرت، عیسى«ع» نیز ظهور مى‏کند و در پشت سر امام«ع» قرار مى‏گیرد. به رهبرى‏اش گردن مى‏نهد و حتى همراه با او نماز مى‏خواند... .
رسول خدا«ص» فرموده است : «یجتمع المهدى و عیسى بن مریم، فیجى‏ء وقت الصلاة فیقولُ المهدى بعیسى تقدّم ؛ فیقول عیسى : انّک اولى بالصلاة ؛ فیصلّى عیسى وراءه مأموماً» تذکرة الخواص، ج‏2، ص 325 ؛ منتخب الاثر، ص 317. «امام، با حضرت عیسى«ع» دور هم مى‏آیند ؛ پس هنگام نماز فرار مى‏رسد. حضرت مهدى(عج) به عیسى«ع» مى‏گوید : نه، شما براى امامت نماز، شایسته‏ترید. آن‏گاه عیسى«ع»، به آن حضرت اقتدا کرده، نماز را پشت سر او مى‏خواند».
در روایت دیگرى نیز از پیامبر«ص» آمده است «بهشت مشتاق چهار نفر از خاندان من است که خدا آنان را دوست دارد و مرا به دوستى آنان فرمان داده است ؛ على، حسن، حسین و مهدى ؛ که حضرت عیسى پشت سر او نماز مى‏خواند». اثبات الهداة، ج 7، ص 103.

هفت. زیباترین موجود بهشت‏:
بر اساس روایات معتبر، حضرت مهدى(عج)، هم در دنیا و هم در بهشت، از جمال و کمال بى‏نظیرى برخوردار است. پیامبر اکرم«ص» درباره آن حضرت مى‏فرماید : «المهدى طاووس اهل الجنّة» کشف الغمة، ج 2، ص 481. ؛ «مهدى طاووس اهل بهشت است».
این تعبیر جالب درباره هیچ پیامبر یا امامى وارد نشده است و اختصاص به حضرت ولى‏عصر(عج) دارد. این رمز، نهایت زیبایى و جمال آسمانى و فوق العاده او دارد ؛ به طورى که در میان بهشتیان، ممتاز و شاخص است و خلاصه اینکه زیباترین موجود بهشتى و دیدنى‏ترین تمام اهل بهشت است شمس ولایت، ص 81.

هشت. میراث‏دار پیامبران‏
بر اساس روایات، تمام معجزات و ودایع انبیا و اوصیا، همراه حضرت مهدى(عج) است ؛ یعنى، او وارث پیامبران و اوصیا است و خداوند معجزات انبیا را در اختیار ایشان نهاده است. وجود میراث پیامبران در نزد حضرت مهدى(عج)، بیانگر این است آن حضرت، جامع صفات و خصوصیات آنان بوده و دارنده وسایل و لوازم منحصر به فرد ایشان است ؛ براى نمونه :
الف. تابوت آدم«ع» : حضرت مهدى آن را از دریاچه طبریه بیرون مى‏آورد ؛ به طورى که نه پوسیده و نه متغیّر گشته است بحار الانوار، ج 52، ص 351، ح 9104.
ب. عصاى موسى«ع» : آن را از دریاچه طبریه - و در روایتى از غار انتاکیه - بیرون مى‏آورد و با آن چنان مى‏کند که موسى با فرعون کرد.
ج. حجر موسى«ع» : سنگى است که آن را از مکّه به همراه خواهد داشت و تا کوفه، به هر جا که بزند، چشمه‏اى از آب ظاهر شود. اصحاب او بنوشند ؛ هر کس تشنه باشد، سیراب و هر که گرسنه باشد، سیر گردد همان، ج‏52، ص 224، ح 37 ؛ اصول کافى، ج 1، ص 258، ح 614.
د. تورات و انجیل و سایر کتاب‏هاى آسمانى : ... مهدى مردم را به تورات، انجیل و کتاب‏هاى آسمانى دعوت خواهد کرد. آنها را از غارى در انطاکیه بیرون آورده، بین اهل تورات به تورات و اهل انجیل به انجیل و اهل زبور به زبور حکم خواهد کرد بحار الانوار، ج 52، ص 351، ح 103 ؛ علل الشرایع، ص 161، ج‏3.
ه. پیراهن یوسف«ع» : جبرئیل این پیراهن را هنگامى که حضرت ابراهیم را در آتش افکندند، بر تن او کرد. پس آن را بازوبند ساخت و به بازوى اسحاق بست و اسحاق به یعقوب و یعقوب به یوسف... سپس در دست حضرت مهدى خواهد بود بحارالانوار، ج 17، ص 147، ج‏30 ؛ اصول کافى، ج‏1، ص 258 ح 516.
انگشتر سلیمان : حضرت مهدى، این انگشتر را همراه خود دارد. وقتى آن را در دست مى‏کند، جن و طیور بر دور او جمع مى‏شوند مهدى منتظر، ص 46 ؛ به نقل از : سؤال از امام مهدى در روایات، ص 45 و 46.
ز. پیراهن رسول گرامى اسلام«ص» : یعقوب بن شعیب از امام صادق«ع» روایت کرده است : «آیا پیراهن قائم را - که هنگام قیام مى‏پوشد - نشانت ندهم؟ عرض کردم : چرا ؛ پس آن حضرت جعبه‏اى را خواست و آن را گشود و آن پیراهن کرباسى را بیرون آورد. آن را باز کرد که ناگهان دیدم در آستین چپ آن، آثار خون مشاهده مى‏شود. سپس فرمود : «این پیراهن پیامبر اکرم است ؛ در روزى که دندان‏هاى پیشین آن حضرت، ضربه دید». آن پیراهن خونى را بوسیدم و بر صورت خویش نهادم. سپس امام صادق«ع» آن را در هم پیچید و برداشت»الغیبة النعمانى، ص 350، ج 42.
علاوه بر این، آثار دیگرى از پیامبر اکرم«ص» و حضرت على«ع» را به همراه دارد ؛ چون بیرقى که جبرئیل در روز بدر آورد، عمامه سحاب، زره پیغمبر، انگشتر و عصاى آن حضرت، اسب، مصحف و ذوالفقار حضرت على«ع»، عهدنامه‏اى از پیغمبر اکرم«ص» و... .
امام صادق«ع» در تأیید میراث برى امام زمان(عج) از پیامبر اسلام مى‏فرماید : «تراث رسول‏خدا، به امام‏قائم مى‏رسد» ؛ یکى‏از یاران پرسید : تراث چیست؟ فرمود: «شمشیر، زره، عمّامه، لباس بُرد، شلاق، اسب، زین و آلات‏جنگى رسول‏خدا» بحار الانوار، ج 54، ص 242.
نه . دارنده
. اوصاف برتر اخلاقى
1 . امام حسین«ع» مى‏فرماید : «تَعرِفون المهدى بالسَّکینةِ و الوقارِ و بمَعرِفَةِ الحَلالِ و الحَرامِ و بِحاجَةِ النّاسِ الیه و لا یحتاجُ الى احد»الغیبة النعمانى، ص 127 ؛ منتخب الاثر، ص 309. ؛ «مهدى را با سکینه و وقار، شناخت حلال و حرام، نیاز همگان به او و بى‏نیازى او از همه خواهید شناخت». 2. در روایت دیگرى آمده است : یکونُ اَولى بالنّاسِ من اَنفُسِهِم و اَشفَقَ علیهم من آبائِهم و اُمّهاتهم و یکونَ اَشَدّ الناس تَواضُعاً للّهِ عَزَّ و جَلَّ و یکونُ اخَذَ النّاسِ بِما یَأمُرُ به و اَکَفَّ النّاس عَمّا یَنهى عنه»الزام الناصب، ص 10. ؛ «او براى مردم از خودشان اولى‏تر، از پدر و مادرشان مهربان‏تر و در برابر خدا، از همه متواضع‏تر است. آنچه به مردم فرمان مى‏دهد، خود بیش از دیگران به آن عمل مى‏کند و آنچه مردم را از آن نهى مى‏کند، خود بیش از همگان از آن پرهیز مى‏کند». 3. «دلالته فى خصلتین : فى العلم و استجابَةِ الدَّعوةِ و کلِّ ما أخبَرَ بِهِ من الحوادثِ الّتى تَحدُثُ قبلَ کونِها فذلک بعَهد معهود الیه من رسول الله«ص» توارَثَه عن آبائه عنه«ع» عیون الاخبار، ج‏1، ص 170. ؛ «مهدى، دو نشانه بارز دارد که با آنها شناخته مى‏شود : دانش بیکران و استجابت دعا. آنچه از رویدادها پیش از وقوع آنها سخن بگوید، به صورت پنهانى است که توسط پدران خود، از رسول خدا، به ارث برده است». 4. امام رضا«ع» فرموده است : « یکونُ اَعلَمُ النّاس و اَحکَمُ النّاس و اَتقى النّاس و اَسخَى النّاس و اَعبَدُ النّاس... و یکونُ مُحَدِّثاً» من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 418 ؛ «... او داناترین مردم و حکیم‏ترین، پرهیزگارترین، بردبارترین، سخى‏ترین و عابدترین آنان است و فرشتگان با او سخن مى‏گویند».

1) عقدالدرر، ص 32 ؛ تذکرة الخواص، ص 363.
2) بحارالانوار، ج 51، ص 71، ح 13 ؛ فرائد السمطین، ج 2، ص 335 ؛ کمال الدین، ج 1، ص 286، ح 1.
3) ینابیع المودّة، ج 30، ص 109، (باب 87).

برای مطالعه بیشتر ر.ک: مهدویت (پیش از ظهور ) ، رحیم کارگر ، نشر معارف